دنیا همه هیچ و کار دنیا همه هیچ
ای هیچ برای هیچ بر هیچ مپیچ
دانی که از آدمی چه ماند پس مرگ
عشق است و محبت است و باقی همه هیچ

شاه خوبانی و منظور گدایان شده ای
قدر این مرتبه نشناخته ای یعنی چه ؟

دیگران چون بروند از دل بروند
تو چنان در دل من رفته که جان در بدنی

صورت زیبا نمی آید به کار
حرفی از معنی اگر داری بیار

مکانم لامکان باشد نشانم بی نشان باشد
نه تن باشد نه جان باشد که من از جان جانانم

بیا تا قدر یکدیگر بدانیم
تا که ناگه ز یکدیگر نمانیم

خلق را تقلید شان بر باد داد
ای دو صد لعنت بر این تقلید

... حقا که غمت
از تو وفادار تر است

بعد ناامیدی بسی امید هاست
از پس ظلمت بسی خورشید هاست

در هوایت بی قرارم روز و شب
سر ز پایت بر ندارم روز و شب

در این خاک در این مزرعه پاک
به جز مهر به عشق دیگر بذر نکاریم

اشتیاقی که به دیدار تو دارد دل من
دل من داند و من دانم و دل داند و من

آنکه بی باده جان مرا مست کند کجاست ؟

صد نامه فرستادم و صد ره نشان دادم
یا ره نمی آیی یا نامه نمی خانی

مایم سر مست و سر گردان فارغ ز کار دیگران
عالم اگر بر هم رود عشق تو را بادا بقا

از دوست به یادگار دردی دارم
کان درد به صد درمان ندهم

دل مرنجان که از هر دل به خدا راهی است

: آن شب که دلی بود
به میخانه نشستیم
آن توبه صد ساله شکستیم
ما از اتش دوزخ نهراسیم
که ان شب
ما توبه شکستیم
... ولی دل نشکستیم

با وفا باشی بی وفایت می کنند
بی وفا باشی وفایت می کنند

گهی بر درد بی درمان میگیریم
گهی بر حال بی سامان میخندم

گفته بودم چو بیایی غم دل با تو گویم
چه بگویم که غم از دل میرود چون تو بیایی

گل نسبتی ندارد با روی دل فریبت
تو در میان گل ها چون میان خاری

پیام دادم و گفتم
بیا و خوشم میدار
جواب دادی و گفتی
که من خوشم بی تو

چنان به موی تو آشفته ام به بوی تو مست
که نیستم خبر از هر چه در عالم هست

سخن ها دارم از دست تو در دل
ولیکن در حضورت بی زبانم

بلبلان از بوی گل مستند ما از روی دوست
دیگران از ساغر و ساقی ما از یاد دوست

... گفتی نظر خطاست
تو دل میبری رواست ...؟

مرا به هیچ بدادی و من هنوز بر آنم
که از وجود موی به عالمی نفروشم

تا رنج تحمل نکنی گنج نبینی
تا شب نرود صبح پدیدار نشود

دیدار یار غایب دانی چه ذوقی دارد ؟
ابری که در بیابان بر تشنه ای ببارد

من چرا دل به تو دادم که دلم می شکنی ؟

من انم که حلال از حرام نشناسم
شراب با تو حلالست و آب بی تو حرام

همه بر سر زبانند
و تو در میانی جانی

چه جرم رفت که با ما سخن نمی گویی ؟
جنایت از طرف ماست یا تو بد خویی ! ؟

نه چندان درشتی کن که از تو سیر شوند
نه چندان نرمی کن که بر تو دلیر شوند

هر که عیب دگران
پیش تو آورد و شمرد
بی گمان عیب تو
پیش دیگران خواهد برد

جز نقش تو در نظر نیامد ما را
جز کوی تو رهگذر نیامد ما را
خواب از هوش امد همه از عهدت
حقا که به چشم نیامد ما را

من اکر نیکم وگر بد تو برو خود باش
هر کسی ان درود عاقبت کار گشت

خیال روی تو در هر طریق همراه ماست
نسیم موی تو پیوند اگه جان ماست
به رغم مدعیانی که منع عشق کند
جمال چهره تو حجت موجه ماست

صنما غم عشق تو چه تدبیر کنم
تا به کی در غم تو نامه شبگیر کنم
دل دیوانه از ان شده که نصیحت شنود
مرگش هم ز سر زلف تو زنجیر کنم

به قبرستان گذر کردم کم و بیش
بدیدم قبر دولتمند و درویش
نه درویش در خاک بی کفن رفته
نه دولتمند برده یک کفن بیش

دردم از یار است و درمان نیز هم
دل فدای او شد و جان نیز هم

روی تو مگر اینه لطف الهیست
حقا که چنیس است و در این روی و ریا نیست

من هرگز از بیگانگان ننالم
که هرچه با ما کرد آشنا کرد

به مژگان سیه کردی هزاران رخنه دودینم
بیا کز چشم خمارت هزاران درد برچینم

در ره منزل لیلی که خطرهاست در آن
شرط اول قدم انست که مجنون باشی

...دل بی تو به جان آمد وقت است که باز آیی

هر آنکه جانب اهل خدا نگه دارد
خداش در همه حال از بلا نگه دارد

چه خوش صید دلم کردی بنازم چشم مستت را
که کس مرغان وحشی را از این خوشتر نمی گیرد

دل بی تو به جان آمد
وقت است که باز آیی

مباش در پی آزار و هر چه خواهی کن
که در شریعت ما غیر ازین گناهی نیست

میل من سوی وصال و قصد او سوی فراق
ترک کام گرفتم تا براید گام درست

ای غایب از نظر به خدا میسپارمت
جانم بسوختی و به دل دوست دارمت

فکر بلبل همه ان است که گل شد یارش
گل در اندیشه که چون عشوه کند در کارش

اگر ان ترک شیرازی به دست ارد دل ما را
به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را

... هوا خواه تو ام جانا و میدانم که میدانی

زدانش چو جان تـــرا مـــایـه نیست به از خامشی هیچ پیرایــه نیست
توانگر شد آنکس که خرسنـــد گشت از او آز و تیمار در بنـــد گشت

بر ما شکیبائی و دانش است
ز دانش روان های پر از رامش است
شکبیائی از ما نشاید ستد
نه کس را ز دانش رسد نیز بد

سخن ماند از ما همی یادگار
تو با گنج دانش برابر مدار

نمیرم از این پس که من زنده‌ام
که تخم سخن را پراکنده‌ام

شبی چون شَبَه روی شسته به قیر
نه بهرام پیدا ، نه کیوان ، نه تیر

هران گه که گویی که دانا شدم
به هر دانشی بر توانا شدم
چنان دان که نادان تری آن زمان
مشو بر تن خویش بر بدگمان

چرا کشت باید درختی به دست
که بارش بود زهر و برگش کبست

کسی باشد از بخت پیروز و شاد
که باشد همیشه دلش پر ز داد

چنین است سوگند چرخ بلند
که بر بی گناهان نیاید گزند

مراسرنهان گرشود زیر سنگ
ازآن به که نامم برآیدبه ننگ

ز دانش نخستین به یزدان گرای
کجا هست و باشد همیشه بجای

به گیتی به از مردمی کار نیست
بدین با تو دانش به پیکار نیست
سر راستی دانش ایزیدیست
چو دانستیش زو نترسی ، بدیست

مگو آن سخن کاندرو سود نیست
کزان آتشت بهره جز دود نیست

تن مرده چون مرد بی دانشست
که نادان به هر جای بی رامشست
که دشمن که دانا بود به ز دوست
که با دشمن و دوست دانش نکوست

بیا تا همه دست نیکی بریم
جهان جهان را به بد نسپرسم

جهان یادگار است و ما رفتنی
به گیتی نماند به جز گفتنی
به نام نکو گر بمیرم رواست
مرا نام باید که تن مرگ راست

به رنج اندر است ای خردمند گنج
نیابد کسی گنج نابرده رنج